17 czerwca dniem Wspomnienia św. Brata Alberta
17 czerwca Koła Towarzystwa obchodzą Dzień Wspomnienia św. Brata Alberta.
Pomimo upływu lat historia życia i postawa naszego Patrona inspirują kolejne pokolenia, dla których być dobrym jak chleb oznacza otwartość na drugiego człowieka w potrzebie.
Adam Hilary Bernard Chmielowski znany jako św. Brat Albert urodził się w Igołomi, był pierwszym dzieckiem w rodzinie, miał troje młodszego rodzeństwa. W 1863 r. przyłączył się do powstania styczniowego. Wzięty do niewoli przez Austriaków, został wywieziony do Ołomuńca, skąd zbiegł w maju 1863 r. Przedostał się do kraju i włączył ponownie do walk powstańczych. Bojowy szlak Adam Chmielowski zakończył się we wrześniu 1863 r., kiedy jego oddział, dowodzony przez płk. Zygmunta Chmieleńskiego, stoczył przegraną bitwę pod Mełchowem, a on, ciężko ranny w lewą nogę, trafił powtórnie do niewoli. Tam bez znieczulenia amputowano mu kończynę. Dzięki staraniu rodziny wydostał się z niewoli i trafił do Paryża, gdzie otrzymał pomoc finansową od Komitetu Polsko-Francuskiego umożliwiającą mu dalsze leczenie. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do Warszawy.
W stolicy rozpoczął studia malarskie, które przerwał z powodu sprzeciwu rady opiekuńczej. Bezpośrednio po wyjechał na studia politechniczne do Gandawy, a po roku do akademii sztuk pięknych w Monachium. Z tego okresu pochodzą pierwsze obrazy o tematyce religijnej jak Wizja św. Małgorzaty oraz najsłynniejszy obraz Chmielowskiego Ecce Homo, który obecnie znajduje się w Krakowie w prezbiterium kaplicy sióstr Albertynek pw. Ecce Homo. Obraz okazał się być przełomem – Chmielowski wstąpił do Zakonu Ojców Jezuitów w Starej Wsi. Po roku zrezygnował z powodu depresji i załamania nerwowego. Spokój odnalazł w regule Zakonu św. Franciszka z Asyżu. W 1884 osiadł w Krakowie, przy ulicy Basztowej 4, gdzie dalej malował, ale zaangażował się coraz bardziej w opiekę nad nędzarzami i bezdomnymi. Po pewnym czasie porzucił całkowicie malarstwo, poświęcając się pomocy ubogim. Mieszkał w ogrzewalni miejskiej przy ul. Skawińskiej na Kazimierzu razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami. Sprzeciwiał się jałmużnie, której nie uznawał za prawdziwą pomoc, ale nierozwiązującym problemu biedy doraźnym zabiegiem uspokajającym sumienie bogatszych.
Zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. Prezydent Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Odrodzenia Polski „Za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej. Portret brata Alberta został udekorowany tym orderem w 1939 r.
